David Wemel: “Ik heb zo van die dagen. Dagen dat het plots heel helder wordt in welke verdraaide wereld we leven. Zoals die zondag in 2007 toen Lijst Dedecker in Kortrijk meer stemmen haalde dan het toenmalige Groen! Voor mij het sein om meteen een lidkaart van die laatste partij aan te schaffen. Een partij waarvan ik sinds die dag trots de kleuren draag. Een partij die langzamerhand na de hoofden, ook de harten van de mensen weet te veroveren. Vandaag was weer zo'n dag. Afgelopen vrijdag was een smet op het blazoen van mijn stad en op het blazoen van de mensen die de veiligheid van alle bewoners en bezoekers van mijn stad moeten bewaken. De politie van mijn stad heeft op die bewuste vrijdag kinderen uit mijn stad behandeld op een manier die ons jaren terug in de beschaving werpt. De commotie op de sociale media was meteen enorm. En terecht. Ik wil en kan begrip opbrengen voor de omstandigheden waarin politieagenten vandaag opereren. Ze vechten tegen een onbekende vijand en zijn zelf een potentieel doelwit van die vijand. De zenuwen staan strak gespannen en de orders van hogerhand zijn duidelijk: mensenrechten zijn belangrijk, maar nu even minder belangrijk dan de veiligheid van iedereen. Waar ik al minder begrip kan voor opbrengen, is voor de reactie van de korpschef en van de burgemeester. Uit een misplaatste vorm van loyauteit keuren zij het optreden van hun agenten goed. Niks aan de hand. De procedure werd correct gevolgd. Hoor ik het goed? Bestaan er procedures die dat soort gevolgen hebben voor kinderen die au fond niks mispeuterd hebben? Dringend herzien, zou ik zeggen. En heren hiërarchisch en politiek verantwoordelijken: je kan perfect je manschappen uit de wind zetten en tegelijk toegeven dat deze actie buiten proportie was en dat dit niet het soort politiebeleid is dat je in onze stad wilt. Toch? Maar waar mijn hart voor bloedt, zijn echter die vele reacties op de sociale media die het politie-optreden vergoeilijken. Ik weet het. Ik zou het niet mogen doen, de reacties op internetfora en sociale media lezen. Je wordt daar niet vrolijk van. Maar als je jezelf van het medium bedient. Om kort te gaan: ik heb ze gelezen. De talloze reacties van mensen die ook vinden dat hier een grens is overschreden. Dat dit niet ons Kortrijk is. Maar helaas waren er ook andere reacties in groten getale aanwezig. Reacties van mensen die vinden dat het maar eens gedaan moet zijn met die fietsendiefstallen (ook al waren de jongens in kwestie helemaal geen fiets aan het stelen, maar je kan nooit zeker genoeg zijn). Reacties van mensen die vinden dat je niet voorzichtig genoeg kan zijn met kinderen, want in Kortrijk is net een minderjarige inbreker opgepakt (en daar zwijgt de linkse kerk dan over). Maar de reactie die mij vandaag het meest trof “hoe banaal ook- was van iemand die schreef: "het zal jouw fiets maar zijn" Het zal jouw kind maar zijn, wou ik typen. Maar ik heb het niet gedaan. Ik was te verbouwereerd over die verrekt verdraaide wereld waarin we zijn terecht gekomen. Een wereld waarin een fiets belangrijker wordt geacht dan een kind. Vandaag was weer zo'n dag. Een dag dat ik strijdbaarder dan ooit in de arena stap om het op te nemen voor al diegenen die niet de middelen, niet de tijd, niet de juiste (politieke) kleur, niet de juiste papieren, niet de juiste looks, niet de juiste. Juist. Voor hen dus. En voor Marit, Imme en Asa; die ik graag het perspectief wil geven om op te groeien in een wereld waar mensen elkaar niet naar het leven staan. In een wereld waar kinderrechten en mensenrechten meer zijn dan een cursus aan de universiteit. In een wereld waar een kind belangrijker is dan een fiets."   David Wemel OCMW raadslid [email protected]